Nowość zanurzona w tradycji

Badacze uważają, że literackim wzorem opisu powołania diakonów są zapisane w Pięcioksięgu teksty, które nazywają rytami ustanowienia np. opis ustanowienia przez Mojżesza sędziów nad ludem izraelskim (Wj 18,13nn) czy 70 starszych na urząd prorocki (Lb 11,24nn). Autor Dziejów Apostolskich posłużył się tamtymi literackimi matrycami, by pokazać, że oto młody Kościół ustanawia nową, ważną wspólnotę, która nawiązuje do istotnych momentów biblijnej historii zbawienia. Młody Kościół tworzy coś nowego, ale nie kroczy po omacku. To wspólnota, która ma świadomość, że powołując diakonów, organizuje coś, co zanurza się w biblijnej tradycji, gdy tworzyła się wspólnota narodu wybranego. Teraz, gdy powstaje wspólnota Kościoła, jej nowe elementy nie przychodzą znikąd. Coś podobnego działo się już dawno temu, gdy lud Boży wędrował przez pustynię z Egiptu do Ziemi Obiecanej i gdy tworzyła się wspólnota narodu, którego szczególnym opiekunem jest sam Pan Bóg.