O cudach za wstawiennictwem kard. Wyszyńskiego i nie tylko

Anna Rasińska (KAI): „Prymas Wyszyński – wiara nadzieja, miłość” to tytuł Pani najnowszej książki, której premiera przypada dziś, 6 maja. Spod Pani pióra wyszła również obszerna biografia Kardynała, co nowego znajdziemy w najnowszej publikacji?

To jest zupełnie inna książka od poprzedniej. W dwunastu rozdziałach staram się ukazać jak w życiu codziennym prymas Wyszyński praktykował najważniejsze cnoty chrześcijańskie – tytułową wiarę, nadzieję, miłość, a także inne cnoty, które rozpatrywane są w procesie beatyfikacyjnym. Piszę na przykład o jego odwadze i niezłomności w obronie zasad, ale też elastyczności w działaniu, bo tylko one razem stanowiły o wielkości prymasa. Cały rozdział poświęcam kwestii przebaczenia, bo był to w moim przekonaniu niezwykle ważny aspekt cnoty miłości. Tym bardziej, że prymas przebaczał nie tylko wrogom – ludziom władzy czy funkcjonariuszom UB i SB, ale także „swoim”, którzy dopuścili się wobec niego nielojalności czy zdrady. Piszę też o niezwykle istotnym aspekcie nauczania prymasa Wyszyńskiego, jakim była kwestia pracy, ale także o przyjaźniach, o relacjach z kobietami.

Pisze Pani, że kard. Wyszyński odkrywał w sobie świętość i pielęgnował ją. W jaki sposób?

O odkrywaniu w sobie świętości, a nie dojrzewaniu do niej – co jest jednak odwróceniem optyki patrzenia na świętość - mówi w rozmowie zamieszczonej w tomie ks. prof. Zdzisław Kijas, relator w procesie beatyfikacyjnym kard. Stefana Wyszyńskiego. Zwraca on słusznie uwagę, że świętość nie jest zwieńczeniem drogi, ale jest samą drogą. Jest sposobem rozwoju człowieka, odkrywaniem w pełni tego, co zostało zakodowane w nim u początku drogi. To odkrywanie świętości przez prymasa następowało więc w czasie, wraz z kolejnymi wyzwaniami, zadaniami, etapami życia. Z odkrywaniem tego, co od niego wymaga Bóg, by czynić wszystko zgodnie z wolą Bożą.