Zabrakło spojrzenia z miłością

Mk 2, 13-17

Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» Ten wstał i poszedł za Nim.

Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Wielu bowiem było tych, którzy szli za Nim.

Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?»

Jezus, usłyszawszy to, rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Mk 2,17

Jeden stół. Wokół niego ludzie. Ewangelia przywołuje trzy grupy: celnicy, grzesznicy i ci, którzy idą za Jezusem. Każdy siada do stołu ze swoją historią życia. I to boli uczonych w Piśmie, którzy przypatrują się temu z boku. Nie usiedli z innymi, ponieważ... jest prawo, jest tradycja i są zasady. Zabrakło spojrzenia z miłością. Spojrzenia lekarza, który niejedno już widział i nie nad jednym pacjentem uronił łzę. Lekarza, który diagnozuje chorobę i zna na nią lekarstwo. Chorobą jest grzech, lekarstwem – przebaczenie. Baczne oko Lekarza już widzi to, czego inni jeszcze nie dostrzegają. Ci, którzy przyszli i zasiedli z Nim przy stole, chcą wyruszyć w drogę, ku poszukiwaniu przebaczenia.