Spełnia się marzenie ks. Bergoglia

Chrześcijaństwo kojarzy się Japończykom głównie z prowadzonymi przez Kościół dziełami miłosierdzia oraz przedszkolami, szkołami i uniwersytetami, które cieszą się doskonałą renomą. Jednak w wielu z tych placówek nie ma ani jednego katolickiego ucznia. W 126-milionowym społeczeństwie chrześcijanie stanowią mniej niż 1 proc. populacji, z czego katolicy zaledwie 0,35 proc. – W praktyce oznacza to 500 tys. japońskich katolików i 600 tys. ochrzczonych migrantów, głównie z Peru, Brazylii, Meksyku, Wietnamu i Filipin. Ich obecność zdecydowanie zmienia geografię naszych parafii – mówi arcybiskup stolicy kraju Tarcisio Isao Kikuchi. Wspomina swoistą rewolucję duszpasterską, którą przeżyła ostatnio jedna z wiejskich parafii w okolicach Fukushimy. – Wspólnota liczyła 20 starszych wiernych, a z dnia na dzień dołączyło do niej 40 młodych Filipińczyków. Dla Japończyków było to wielkie wyzwanie, bo oni inaczej wyrażają swą wiarę – mówi abp Kikuchi, który ma za sobą lata misyjnej pracy w Afryce. Docenił to Franciszek, pierwszy raz mianując misjonarza arcybiskupem Tokio. – Normą staje się, że podczas liturgii używamy różnych języków. Migranci są ewangelizacyjną szansą. Japończycy w swej naturze mają tendencję do zamykania się i są nieufni wobec obcych. Stąd przyjęcie cudzoziemców i włączenie ich do naszej wspólnoty jest poważnym wyzwaniem – mówi ks. Ignacio Martinez, który kieruje komisją ds. społecznych w japońskim episkopacie. Wyznaje, że jego latynoski styl działania nieraz szokuje przywykłych do precyzji Japończyków. Parafie w całości utrzymywane są przez wiernych, którzy przeznaczają na to określony procent swych dochodów. Stąd ofiary na tacę są niewielkie. Stosunkowo rzadko zamawiane są też intencje mszalne.