Wyżej i dalej

Wdzięczny jestem Panu Bogu za wiele rzeczy – za kapłaństwo, przyjmowanie Komunii Świętej, posługę w Kościele. Ale chrzest w tym okresie doceniam szczególnie i cieszę się z niego. Czy to efekt wspomnienia tajemnicy świętych obcowania, czy raczej zwrócenie samemu sobie uwagi na chrześcijańską nadzieję? To dzięki niej przecież żyjemy z głowami zwróconymi wyżej niż powierzchnia ziemi i wzrokiem skierowanym dalej niż horyzont. Święci to ludzie, którzy tu, na ziemi, kierowali te głowy jeszcze wyżej, a wzrok jeszcze dalej – tak to widzę. Byli po prostu ludźmi nadziei. Mocno zaakcentował to papież Benedykt XVI, który w jednym z pierwszych numerów swojej encykliki „Spe salvi” napisał, że kto ma nadzieję, żyje inaczej, ponieważ zostało mu dane nowe życie. To dlatego tak bardzo myślę w tym okresie o tym nowym życiu, w które człowieka wprowadza chrzest. Ale pozostając przy Benedykcie – we wspomnianej encyklice odniósł się on do ludzkiej potrzeby nadziei. Napisał tak: „Potrzebujemy małych i większych nadziei, które dzień po dniu podtrzymują nas w drodze. Jednak bez wielkiej nadziei, która musi przewyższać pozostałe, są one niewystarczające. Tą wielką nadzieją może być jedynie Bóg, który ogarnia wszechświat i który może nam zaproponować i dać to, czego sami nie możemy osiągnąć” („Spe salvi” 31).