Rozpalanie płomienia charyzmatu

Charyzmaty w Nowym Testamencie to dary Ducha Świętego, które są dobrowolnie i darmowo udzielane człowiekowi. Źródłem tego określenia jest grecki rzeczownik charis, który oznacza łaskawe zwrócenie się Pana Boga do człowieka. W listach św. Pawła obdarzeni charyzmatami ludzie to charyzmatycy, osoby dysponujące szczególnymi darami, z których korzystają nie dla potwierdzenia własnej wyjątkowości, ale dla dobra Kościoła. W nauczaniu Apostoła Narodów, co pokazuje w Pierwszym Liście do Koryntian, najważniejszym z charyzmatów jest miłość, a obok niego – bycie apostołem i ewangelizatorem. Charyzmaty nie są darami stałymi. Ich skuteczność zależy także od obdarowanego, dlatego mogą słabnąć, a nawet zgasnąć. Gdy Tymoteusz słyszy zachętę: „Abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży”, wyraźnie chodzi o coś takiego. W tekście greckim pojawia się czasownik anadzopyrein, użyty w całym Nowym Testamencie tylko tutaj (takie słowa w biblistyce noszą nazwę hapax legomenon). Najdosłowniej można go przetłumaczyć jako: „od nowa dać życie płomieniowi”. To określenie akcentuje moc i energię charyzmatu, przypominającą moc i energię płomienia, który może zapłonąć z całą mocą, ale może też zgasnąć. Nad charyzmatem trzeba czuwać jak nad płomieniem. Trzeba go pobudzać, by nie stał się ledwo tlącym się ogarkiem. Trudno powiedzieć, czy adresat listu przeżywał jakiś kryzys. Może apostoł pisze na wszelki wypadek, bo znalazł się w więzieniu i obawia się, że jego położenie może podciąć skrzydła jego uczniom. Może spowodować bojaźń. Uwięzienie jest też upokorzeniem. Rodziło podejrzenie o jakieś działania godzące w porządek prawny. Autor listu stara się pokazać odbiorcy pisma, że sprawa wygląda zupełnie odwrotnie. Mimo uwięzienia charyzmat nie gaśnie. Wręcz przeciwnie, rozpala się, bo daje okazję, by pokazać moc, miłość i trzeźwe myślenie.