Czy jest co rozdzielać?

Krytykujący stan relacji Kościoła z państwem zapominają, że zalecany przez nich model był już praktykowany… w PRL. Istotą bowiem tych pomysłów jest ulokowanie Kościoła i ludzi wierzących na marginesie życia publicznego.

canstockphoto, zasoby internetu; montaż studio gn

Tygodnik „Polityka” (nr 7) pyta, jak oddzielić państwo od Kościoła. Tytułowe pytanie wzmocnione jest sugestywnym rysunkiem nożyczek rozcinających zlewające się w jedno gmachy sejmu i kościoła. Przekaz rysunku, a także publikowanego w numerze tekstu Ewy Siedleckiej („Tron na ołtarzu wiary”) nie pozostawiają wątpliwości – oddzielenie Kościoła od państwa jest pilnym zadaniem społecznym i politycznym. W podobnym duchu napisane są manifesty programowe Wiosny Roberta Biedronia, Inicjatywy Polskiej Barbary Nowackiej czy Kongresu Świeckości, którym sekunduje publicystyka „Gazety Wyborczej” oraz innych liberalnych mediów. Różnią się w detalach i stopniu zacietrzewienia, ale stan rzekomego zlania państwa i Kościoła jest w nich przedstawiany jako oczywistość. Czy tak jest rzeczywiście? I co właściwie miałoby być rozdzielane?

Dziękujemy, że z nami jesteś

To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.

W subskrypcji otrzymujesz

Nieograniczony dostęp do:
- wszystkich wydań on-line tygodnika „Gość Niedzielny”
- wszystkich wydań on-line on-line magazynu „Gość Extra”
- wszystkich wydań on-line magazynu „Historia Kościoła”
- wszystkich wydań on-line miesięcznika „Mały Gość Niedzielny”
- wszystkich płatnych treści publikowanych w portalu gosc.pl.
brak reklam na stronach;
Niespodzianki od redakcji.