Nikt z nas nie jest tak ważny

J 1, 19-28

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».

Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz».

A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. i zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Ewangelia z komentarzem. Słowa najważniejsze rozważa Andrzej Macura
Gość Niedzielny

Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz. J 1,23

Nie jestem Mesjaszem, nie jestem Eliaszem, nie jestem prorokiem. Jestem tylko głosem. Głosem, który wzywa do przygotowania się na przyjście tego, którego oczekujecie. Bo On jest już bardzo blisko. Właściwie już jest wśród was. Uderzająca jest ta pokora Jana. I niezwykła wieść, którą sobie współczesnym przynosi. Moglibyśmy się wiele od niego nauczyć. Po pierwsze – pokory. Nikt z nas nie jest tak ważny, by miał prawo zasłaniać sobą Jezusa. Nie mamy prawa ani na jotę zmieniać Jego nauczania, nie mamy prawa prowadzić do siebie tych, których do Niego powinniśmy zaprowadzić. A po drugie – dobrze by było, gdyby inni, patrząc na nas, mogli zobaczyć autentycznych zwiastunów Chrystusowego królestwa. Zresztą On sam, a po części także Jego królestwo już wśród nas są, prawda?