Jedność w różnorodności

W niedzielny poranek, w 100. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości, w okolicy dworca kolejowego w Katowicach zbierał się spory tłum ludzi oczekujących na odjazd pociągu do Warszawy. Flagi w rękach i opaski na wielu ramionach kazały myśleć, że to obywatele świadomi, czego chcą i jak zamierzają oddać cześć ojczyźnie. Podobnie było wieczorem, w gmachu Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. Zapełniły się miejsca. Po części artystycznej rozpoczęło się wspólne śpiewanie. Kiedy jedna z pieśni, dość rzewnych, o miłości do ojczyzny i o miłości do kobiety zabrzmiała w tych eleganckich wnętrzach, w powietrzu dało się wyczuć coś szczególnego... Nawet trudno to nazwać. Chodziło o poczucie... wspólnoty? Jedności? Było to poruszające i nie wątpię, że wielu poczuło to samo. Patrzyłem z balkonu na całą salę, na polityków, samorządowców, uczonych, dziennikarzy, i myślałem o tym, jak trudno czasami znaleźć wspólny język. A jednak są takie chwile, kiedy się udaje. Czy w tamtej chwili, w tamtym miejscu chodziło o historię? O poczucie wyrastania z tych samych korzeni, wrośnięcia w ten sam pień? Jeśli tak – obyśmy jak najczęściej do niego wracali. Bo o jedność chodzi. W różnorodności, w której ci, którzy się różnią, potrafią się wzajemnie szanować.