Był człowiekiem wielkiej gorliwości, jeśli chodzi o zbawienie dusz
Pozbawiony słuchu i cierpiący fizycznie, resztę lat spędził na modlitwie i kontemplacji.
Honorat, a dokładnie Wacław Koźmiński, urodził się w rodzinie inteligenckiej w 1829 r. w Białej Podlaskiej. Miał brata i dwie młodsze siostry. Maturę uzyskał w Płocku, po czym studiował na wydziale budownictwa przy Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie.
W roku 1846 został aresztowany pod zarzutem udziału w spisku i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Tam ciężko zachorował. Powracając do zdrowia, przemyślał dokładnie swoje życie i nawrócił się. Uwolniony z więzienia po niemal roku, podjął dalsze studia, a jednocześnie prowadził bardzo surowy tryb życia.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Ostatecznie Honorat osiadł w Nowym Mieście nad Pilicą. Prowadził intensywną pracę pisarską, zabierał głos w aktualnych sprawach, zajmował się zagadnieniami społecznymi. Pozbawiony słuchu i cierpiący fizycznie resztę lat spędził na modlitwie i kontemplacji. Wyczerpany pracą apostolską zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 r.
16 października 1988 r. beatyfikował go św. Jan Paweł II. Honorat jest głównym patronem diecezji łowickiej. W ikonografii przedstawiany jest w habicie kapucynów.
