Czy jestem wierny powołaniu?

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócili do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Ich dwunastoletni Syn zgubił się podczas pielgrzymki do Jerozolimy. Pytali o Niego z niepokojem wśród krewnych i znajomych. Wobec niepowodzenia swych poszukiwań, wrócili do Świętego Miasta. Odnaleźli Jezusa dopiero po trzech dniach, zasiadającego wśród nauczycieli w świątyni. Ileż myśli i uczuć musiało się w nich kłębić: niezrozumienie, lęk, pytania o przyszłość. Na dodatek usłyszeli od Niego: „Czemuście mnie szukali? Nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?”. Choć nie rozumieli Jego słów, wrócili z Jezusem do Nazaretu, by nadal troszczyć się o dorastanie i ludzki rozwój Tego, który miał przynieść światu zbawienie. Spraw, Panie, bym jak Józef był wierny życiowemu powołaniu, którym mnie obdarzyłeś, i bym jak Maryja potrafił zawsze „wiernie chować sprawy Boże w swym sercu”.