Skazany ma głos

Może nie zjecie dziś kolacji, a jutro śniadania i obiadu? A potem znów kolacji i śniadania. Na znak solidarności z małym chłopcem, któremu zakazano jedzenia i picia.

Kto da sobie odebrać jedzenie, kto odbierze życie?

Wciąż odbieramy nowe informacje o Alfie Evansie rzuconym na pożarcie stygnącym ustom brytyjskich sędziów. Z ich warg i wypowiadanych słów już dawno odpłynęło życie.

Sędziowie jeszcze mówią, ale to słowa niosące śmierć, a więc z krótką perspektywą. Za to wymownie umilkli zwolennicy zabijania dzieci niepełnosprawnych w łonach matek.

Na zdjęciach w mediach widzimy Alfiego przytulonego do kochających rodziców, z misiem koło główki, ślicznego, z rumieńcami na policzkach. Alfiego, o którego zdrowie i życie modlą się ludzie, wierzący w Boga i wartości. Przez te kilka dni stał się członkiem naszych rodzin, kochanym maluszkiem, który ma ogromną siłę, bo porusza nawet najtwardsze sumienia. To małe dziecko mówi silniej niż niejeden mówca na trybunach: „Brońcie mnie bo na moich ramionkach trzyma się świat”.

« ‹ 1 › »

oceń artykuł

Barbara Gruszka-Zych

od ponad 30 lat dziennikarka „Gościa Niedzielnego”, poetka. Wydała ponad dwadzieścia tomików wierszy. Ostatnio „Nie chciałam ci tego mówić” (2019). Jej zbiorek „Szara jak wróbel” (2012), wybitny krytyk Tomasz Burek umieścił wśród dziesięciu najważniejszych książek, które ukazały się w Polsce po 1989. Opublikowała też zbiory reportaży „Mało obstawiony święty. Cztery reportaże z Bratem Albertem w tle”, „Zapisz jako…”, oraz książki wspomnieniowe: „Mój poeta” o Czesławie Miłoszu, „Takie piękne życie. Portret Wojciecha Kilara” a także wywiad-rzekę „Życie rodzinne Zanussich. Rozmowy z Elżbietą i Krzysztofem”. Laureatka wielu prestiżowych nagród za wywiady i reportaże, m.innymi nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w dziedzinie kultury im. M. Łukasiewicza (2012) za rozmowę z Wojciechem Kilarem.

Kontakt:
barbara.gruszka@gosc.pl
Więcej artykułów Barbary Gruszki-Zych