Kto był pierwszą kanonizowaną osobą?

Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Mt 26,24

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?»

On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda».

Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?»

On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził».

Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty».

Kościół w akcie kanonizacji uznaje niektórych ludzi za na pewno zbawionych. Nigdy jednak nie uznaje kogoś za na pewno potępionego. Nigdy nie mamy (na szczęście) pewności, że ktoś jest w piekle, nawet największy zbrodniarz. Nie wiemy bowiem, czy w ostatniej chwili życia nie doznał łaski żalu i nawrócenia. Pierwszą osobą kanonizowaną stał się łotr wiszący obok Jezusa na krzyżu. Żałował i usłyszał słowa: „Dziś ze mną będziesz w raju”. Nie można jednak wyciągać pochopnego wniosku, że piekło będzie na pewno puste. Jezus nie potępił nawet Judasza, jednak słowa: „Biada temu człowiekowi (…). Byłoby lepiej (…), gdyby się nie narodził” pokazują, że sprawa jest poważna. Nic nie dzieje się automatycznie. Potrzebne są otwarcie się na łaskę i nasza żarliwa troska o zbawienie.