Razem

Razem. Byliśmy razem. Oj, jak brakowało mi w ostatnich miesiącach tego słowa! Jak bardzo brakuje go Kościołowi nad Wisłą. Staliśmy się podejrzliwi, węszący, nieufni, udowadniający na każdym kroku swoje racje. Słowa z Dziejów Apostolskich o jednomyślności na modlitwie stają się pobożną metaforą. Na „Sercu Dawida” stały się ciałem. Dzięki Bogu.

Byliśmy razem. Wspólnie się modliliśmy, w czasie poruszających konferencji mniej lub bardziej dyskretnie ocieraliśmy łzy, uwielbialiśmy Tego, którego Imienia Izrael nie odważa się wymówić, błogosławiliśmy sobie nawzajem. Szukaliśmy tego, co łączy, a nie tego, co dzieli.
Staliśmy w jednym rzędzie, nie wybiegaliśmy przed szereg. Razem. Biskupi, kapłani, osoby konsekrowane, świeccy z wielu polskich wspólnot, protestanci, katolicy, żydzi mesjańscy. Nasłuchiwaliśmy tego, co mówi dziś Duch do Kościoła w Polsce.
Tak, tegoroczne "Serce Dawida" było dla mnie przede wszystkim mostem. Bardzo mi tego brakowało...

Było też dla wielu lekcją pokory. Jezus zasiadł „na tronie swego praojca Dawida”. Co to znaczy? Dawid musiał zejść z tronu, by mógł usiąść na nim Mesjasz.
Myślę, że w czasie konferencji wielu mówców, liderów wspólnot, kapłanów w pokorze zeszło z tronu po to, aby mógł na nim zasiąść Król Królów. Zwycięzca. Lew z pokolenia Judy. Ten wyświetlany na ekranie obraz zapamiętam na długo.

Tak trzymać!