Czy nie mamy powodów do szczęścia?

Jezus nauczał w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować.

Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga.

Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus uzdrowił w szabat, rzekł do ludu: «Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!»

Pan mu odpowiedział: «Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A owej córki Abrahama, którą Szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, czy nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?» Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.

Cierpiąca kobieta z dzisiejszej Ewangelii nie prosiła Jezusa o pomoc. On sam ją zobaczył i przywołał do siebie, uwalniając następnie od dręczeń ducha niemocy. Jezus wielokrotnie daje dowody tego, że troszczy się o każde życie, a ludzkie zmagania i trudności nie są Mu obojętne. Nawet gdy nie potrafimy przyjść do Niego z naszym problemem, On sam przychodzi do nas – wydobywa nas z zakamarków bolesnej codzienności po to, aby przywrócić do pełni życia. I nie sądźmy, że chodzi tylko o życie po śmierci. Radość z wieczności zaczyna się już w doczesności, a uczniowie Chrystusa powinni być tego świadkami. Jednym z poważniejszych zgorszeń, jakie możemy zafundować współczesnemu światu, jest smutek i zgorzknienie. Czy nie mamy powodów do szczęścia? Czy pewność zbawienia w Jezusie nie powinna przenikać radością naszej codzienności? Nie chodzi o sztuczną wesołkowatość, ale o życie w prawdzie. Jeśli będziemy jej unikali, nawet dokonywane przez Boga cuda oburzą nas.