Rekonwalescencja była dla niego okresem łaski i gruntownej przemiany
Przyjaźnił się ze św. Piotrem Faberem i ze św. Franciszkiem Ksawerym.
Inigo Lopez de Loyola urodził się w roku 1491 w kraju Basków w Hiszpanii. Otrzymał staranne wychowanie. Był paziem ministra skarbu króla hiszpańskiego, a następnie służył jako oficer w wojsku wicekróla Nawarry. W czasie walk hiszpańsko-francuskich znalazł się w oblężonej Pampelunie. Zraniony poważnie w nogę, został przewieziony do rodzinnego zamku.
Rekonwalescencja była dla niego okresem łaski i gruntownej przemiany. Po powrocie do zdrowia zawiesił oręż przed cudownym obrazem Matki Bożej w opactwie benedyktyńskim Montserrat i zamieszkał w grocie pod Manrezą. Tam napisał szkic sławnych „Ćwiczeń duchowych”.
15 sierpnia 1534 r. wraz z sześciu przyjaciółmi złożywszy śluby ubóstwa, czystości oraz wierności Kościołowi, a zwłaszcza Ojcu Świętemu, dał początek nowemu zakonowi, zwanemu Towarzystwem Jezusowym.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Św. Ignacy zmarł 31 lipca 1556 r., przepowiedziawszy datę swej śmierci. Został beatyfikowany przez Pawła V w 1609 r., a kanonizowany przez Grzegorza XV w roku 1622.
Jest patronem trzech diecezji w kraju Basków; zakonu jezuitów; dzieci, matek oczekujących dziecka, kuszonych, skrupulantów, żołnierzy oraz rekolekcji.
W ikonografii św. Ignacy przedstawiany jest w sutannie i birecie lub w stroju liturgicznym. Jego atrybutami są: księga; globus, który popycha nogą; monogram Chrystusa - IHS, jak również krucyfiks, serce w promieniach, lub zbroja.
