Jak znajdziemy się w niebie, będziemy zaskoczeni potrójnie

Jezus powiedział do tłumów:
«Podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Zrozumieliście to wszystko?» Odpowiedzieli Mu: «Tak».

A On rzekł do nich: «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare».

Gdy Jezus dokończył tych przypowieści, oddalił się stamtąd.

Biegnę ze znajomym. Nagle ten podbiega do idącego po ulicy jeża. Nadjeżdża auto. Jeżowi grozi rozjechanie. Jeż zwija się w kulkę. Auto coraz bliżej. Znajomy zaczyna jeża kopać jak piłkę. W końcu kolczasta kula ląduje na trawniku. Jeż uratowany. Z mojej perspektywy tak to wyglądało. Jeż zapewne widział to zupełnie inaczej. Oto ktoś agresywny, nie wiadomo czemu, nagle zaczął go okładać kopniakami i z równej, czystej powierzchni zrzucił na pełne psich odchodów pobocze. Często w naszym życiu dzieją się rzeczy, które nas bolą i których nie rozumiemy. Zwykle dopiero po tamtej stronie przekonujemy się, że to, czego najbardziej nienawidziliśmy, ratowało nam życie. Kwestia interpretacji wydarzeń. Jakiś ksiądz kiedyś powiedział, że jak znajdziemy się w niebie, będziemy zaskoczeni potrójnie. Po pierwsze tym, że my tam jesteśmy. Po drugie tym, że nie ma tam tych, o których myśleliśmy, że będą. I po trzecie tym, że będą tam ci, o których myśleliśmy, że ich nie będzie. Chciałbym być w niebie. Droga jest jedna. Błogosławić Bogu za wszystko, co nas spotyka, i skupić się tylko na Osobie Jezusa Chrystusa.