Stać nas na pomoc

Dziś temat uchodźców jest zakładnikiem politycznych emocji: z jednej strony szantażu ze strony tych, którzy realną pomoc mylą z ustalanymi sztucznie „kwotami” i przymusowym osiedlaniem w jednym z krajów unijnych (niezależnie od woli samych uchodźców), z drugiej – strachu i całkowitego zamknięcia na problem tych, którzy rzeczywiście uciekli przed wojną i – co ważne – chcieliby zamieszkać i podjąć pracę w kraju przyjmującym.

Polska, słusznie nie ulegając szantażowi Brukseli, popełnia jednak duży błąd, ulegając tym drugim emocjom, karmionym strachem przed obcymi w ogóle. Tymczasem - jako duże państwo z ambicjami i chrześcijańską tradycją - Polska powinna przedstawić humanitarną alternatywę dla unijnych „kwot” i przymusowej relokacji.

Pisałem już parę razy o korytarzach humanitarnych, które od dłuższego czasu z powodzeniem realizują Włosi. Pomijając to, że sami uchodźcy woleliby pozostać u siebie, gdyby nie wojna (to często bardzo zamożni ludzie, którzy mieli swoje dobrze prosperujące biznesy), a także to, że wielu uchodźców woli czekać na zakończenie wojny w przygranicznych obozach (i tam też należy nieść doraźną pomoc), są jednak i tacy, którzy nie widzą już dla siebie powrotu. I nie widzę powodu, by po wnikliwym sprawdzeniu pod względem bezpieczeństwa – tak, jak robią to włoskie służby – konkretne rodziny mogły zamieszkać również w Polsce.

„Nie dajmy sobie wmówić, że jest konflikt między pomaganiem a bezpieczeństwem”, mówił wczoraj kard. Kazimierz Nycz. Ma rację metropolita warszawski, że państwo polskie jest na tyle silne, by zabezpieczyć korytarze humanitarne. Dziś, w Dniu Uchodźcy, warto przemyśleć to na nowo. I – to zadanie rządu – podjąć konkretne działania.