Cała litania filmów

Lubię oglądać Andrzeja Wajdę.

Jego "Popioły" według Żeromskiego, wielkie dzieło o naszym narodzie, patriotyzmie, miłości i rozpaczy z szarpiącym fabułą Rafałem Olbromskim, 18-letnim Danielem Olbrychskim. "Popiół i diament" prowadzący do pytań fundamentalnych nie tylko przywołanym cytatem z C.K. Norwida: "Czy zostanie/ na dnie popiołu zostanie gwiaździsty dyjament/ wiekuistego zwycięstwa zaranie?". Skupiony na Maćku Chełmickim - porywającym i tragicznym Zbyszku Cybulskim, jego pokoleniu, ale też na całych pokoleniach Polaków od wieków uwikłanych w historię.

"Wszystko na sprzedaż" to pytanie o etykę w sztuce i galop koni, jako genialna metafora życia.

"Człowiek z marmuru" i "Człowiek z żelaza" to sama esencja minionego ustroju, tego co zrobił z człowiekiem, ale i próba wyjścia na prostą. Umiejętne burzenie pomników, a w zamian za nich stawianie na słabego człowieka z krwi i kości.

"Dyrygent" rozgrywany w fascynującym aktorsko trójkącie Janda-Seweryn-Gielgud to nie tylko wielkie studium artysty, ale, przede wszystkim namiętności, w scenerii morskiej podróży, która też jest przecież symboliczna.

"Brzezina" jeszcze bardziej sensualna niż proza Jarosława Iwaszkiewicza.

"Panny z Wilka", według prozy tegoż autora, to arcydzieło. Obraz filmowy zanurza się tak głęboko w literaturę, że oglądanie tego filmu zamienia się w wędrówkę w czasie nie tylko filmowym, ale i naszym osobistym. Zdarzało mi się nie raz w nim zostawać, kontemplując szczegóły własnego życia.

Czarno- biały „Korczak” został nakręcony w kolorze popiołów, które unosiły się nad Treblinką ze spalonych ciał. To obóz koncentracyjny, do którego poszedł ze swoimi dziećmi bohater tego obrazu.

„Pan Tadeusz” jest jak uśmiech z przeszłości, ale i nadzieja na przyszłość. To świadectwo, że reżyserowi zależy na Polsce, ale też i wiecznie żywym Mickiewiczu.

"Katyń" jest kawałkiem dramatycznej historii, męczeństwa polskich oficerów zabitych przez sowietów, której ofiarą był ojciec reżysera. Przejmująca opowieść o ludziach za pomocą pozostałych po nich guzików z orzełkami.

No i "Wesele", bez którego nie wyobrażam sobie nie tylko tzw. „polskiej szkoły filmowej”, ale kina w ogóle. Pełne uniesień, porywające do tańca...

Ale nie pora się weselić, kiedy zmarł wielki reżyser. Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie.