Rzucam światło

Pranie mózgu?

Zjednoczone siły lewicy jednym głosem wołają: to wszystko przez kler. Wmawia wiernym, że aborcja to zabójstwo, a oni, biedni, nie potrafią poradzić sobie z wyrzutami sumienia. – Nieprawda. Badania psychologów jednoznacznie pokazują, że aborcja nie jest sprawą religii. To złamanie prawa naturalnego – wyjaśnia ks. Zarzeczny. – Studiowałem opracowania, które objęły również problemy kobiet w Japonii, gdzie i religia, i kultura dopuszczają możliwość aborcji. Jest na nią przyzwolenie, generalnie „nic się nie stało”, to nawet wymiar terapeutyczny. Tymczasem u Japonek pojawia się ogromne poczucie winy. Sprowadzanie tematu do kwestii religijnych czy wmawianie, że to jedynie problem katolików, to metodologiczny błąd, niewypał już na samym starcie.

– Właśnie teraz na sąd Boży zaczyna odchodzić pokolenie ludzi, którzy masowo korzystali z „dobrodziejstwa” powszechnej dostępności aborcji w PRL-u – opowiada reżyser Lech Dokowicz. – Możemy i musimy modlić się o Boże miłosierdzie dla nich. Tu chodzi o wieczność, o zbawienie bądź potępienie ogromnej rzeszy ludzi. Mamy potężnych sprzymierzeńców: Boga, bogatego w miłosierdzie, oraz niewiniątka, które podobnie jak dzieci zabite przez Heroda w Jerozolimie przed pierwszym przyjściem Pana Jezusa teraz giną masowo na całym świecie przed Jego ponownym przyjściem.

Nie potępiaj siebie!

Jak wybaczyć samemu sobie? – pytam o. Tomasza Trawińskiego. – Jak przyjąć to, że jeśli Bóg mi wybaczył, moje argumenty bledną przy Jego miłosierdziu? Że Jego królestwo „wypiera” moje niedowierzania i usprawiedliwienia? – To proces – wyjaśnia franciszkanin. – U jednych trwa to krócej, u innych dłużej. Sam przez lata doświadczyłem czasu ciemności, depresji. Bóg mnie z tego wyciągnął. Może dlatego dziś pozwala mi wyprowadzać na światło innych? Musimy dać ludziom czas. I przypominać często tym kobietom: „Nie potępiaj siebie!”. To Zły chce cię potępić. Bóg nigdy tego nie czyni. Nie ma takiego grzechu, którego nie mógłby odpuścić. Takim osobom trzeba o tym nieustannie przypominać, zwłaszcza w Roku Miłosierdzia. To działa jak terapia. Jak balsam na rany. Bo Duch Święty z jednej strony przekonuje nas o grzechu, stawia w prawdzie, a z drugiej jeszcze mocniej akcentuje przesłanie o Bożym miłosierdziu. Czasem jest potrzebna terapia, czasem modlitwa o uwolnienie. Dlaczego? Po takim doświadczeniu wchodzą często w życie ludzi duchy, które trzymają ich w potępieniu, oskarżeniu.

Czy istnieje coś takiego jak zranienie śmiercią? Tak. Grzech matki wywołuje skutki w życiu dziecka. To działa na płaszczyźnie psychosomatycznej. Dziecko matki, która pali papierosy, odczuwa to na własnej skórze. Podobnie w rodzinach, w których dokonano aborcji, pojawia się pęknięcie, rana. Matki wpadają w nadopiekuńczość, dzieci noszą w sobie „syndrom ocaleńca”. Musimy, jako kapłani, znaleźć dla tych ludzi czas. Spotkałem takie kobiety, które tuż przed zabiegiem, szukając ostatniej deski ratunku, przyszły do kościoła, ale usłyszały: „Nie mam dla ciebie czasu”. Odebrały to jak głos Boga: „Nie mam dla ciebie czasu”. Takie kobiety desperacko szukają kogoś, kto przestanie je potępiać.

Ostatnim warunkiem dobrej spowiedzi jest zadośćuczynienie. Co można uczynić po doświadczeniu zabicia dziecka? Wejść w działalność promującą życie – podpowiadam. – Czasem wiąże się to z przyznaniem: „Dokonałam aborcji”, dlatego jest to trudna decyzja. Ale wiem, że osoby, które zaangażowały się w taką służbę, często wracają do zdrowia. To działa tak jak w rzeczywistości charyzmatów: otrzymujesz je, służąc.