Brudne nogi Augustyna

Podczas Adwentu w 2014 roku próbowaliśmy przez Roraty oraz rekolekcje na łamach „Gościa” przybliżyć postać św. Teresy Wielkiej. Sporo osób dziękowało za przypomnienie tej postaci. Przyznam, że dla mnie samego spotkanie ze świętą karmelitanką sprzed pięciu wieków było czymś fascynującym. Pomyślałem sobie, ile takich nieodkrytych skarbów kryje nasza katolicka tradycja... Dlaczego tak słabo znamy bohaterów naszej wiary? Ileż oni mogą nas nauczyć, jak bardzo mogą pomóc nam wierzyć!
„Był dla mnie zawsze wielkim przyjacielem i nauczycielem”. Tak mówi o św. Augustynie Benedykt XVI. Sięgnąłem z wielką ciekawością po wydany właśnie po polsku kolejny tom jego „Opera Omnia”, poświęcony nauczaniu tego wielkiego ojca Kościoła. Młody teolog Joseph Ratzinger poświęcił mu swoją pracę doktorską. Często sięgał do jego myśli jako teolog i jako papież. Tak to właśnie działa w Kościele. Wielcy święci inspirują. „Są jakby naszym starszym rodzeństwem w rodzinie Bożej, chcą nas niejako wziąć za rękę i poprowadzić; mówią nam: jeśli mógł ten albo tamten, dlaczego nie mógłbym również ja?” – pisze Benedykt XVI. No właśnie, dlaczego nie mógłbym i ja? Trzeba tylko dać się poprowadzić. Więc próbujmy. 
Nasza wiedza o św. Augustynie ogranicza się do kilku informacji, często powtarzanych na ambonie. Że św. Monika, jego matka, wymodliła mu nawrócenie, a zanim się nawrócił, prowadził rozpustne życie. Z ponad setki dzieł, które zostawił, powtarzamy najczęściej zdanie: „Kochaj i rób co chcesz”.