Będziesz miłował Pana, Boga swego

Powie ktoś, że w takiej sytuacji łatwo śpiewać chwałę Bogu i Mu dziękować. To prawda. Ale jeszcze łatwiej chełpić się swoimi zdolnościami, swoją siłą, swoim sprytem i przemyślnością. Znamy Dawida. Był postacią barwną – od odcieni jasnych i świetlistych po wstydliwe i mroczne. W tym wszystkim jednak dostrzegamy w nim człowieka żywej i prostej wiary. Więcej – człowieka, który wie, że jego niewątpliwa siła polityczna, organizacyjna, militarna nie z niego samego. Z Boga, którego mimo swej grzeszności nigdy z oczu nie stracił. W śpiewanym dziś psalmie (a są to tylko nieliczne wersety) wybrzmiewa podziw dla wielkości Boga i zdumienie, że ten wielki i potężny Pan wspiera człowieka. I choć nie pada w psalmie słowo „dziękuję”, jest to przecie wspaniała pieśń dziękczynna. Więcej – jest to pieśń człowieka, który Boga ukochał. A to znaczy więcej niż wdzięczność. Bo nie dlatego człowiek miłuje Boga i nie za to, że Ten obdarza go swoimi łaskami i wspiera w trudnościach. To nie dary są początkiem miłości. Miłość Boga z wiary i ogromnego zadziwienia się rodzi. Ps 18 (17) – tekst na s. 15 [30. Niedziela zwykła A]