Przyzwyczajamy się, że Bóg jest z nami

Biada, biada. Tobie, Korozain, tobie, Betsaido. A ty, Kafarnaum, nie wywyższone, ale poniżone zostaniesz. Dlaczego? Bo widziałyście wielkie znaki i cuda, a mimo to wzgardziłyście Mną. Mocne te słowa Jezusa do galilejskich miast. Podobne może Jezus kierować dziś do wielu z nas. Bo wielu z nas też widziało znaki i cuda, ale jakoś się nimi nie przejęliśmy. Wysłuchana modlitwa? Powodzenie w życiu? Wyratowanie z nieszczęścia? Czyjeś świadectwo, że został cudownie uzdrowiony? Nie zawsze prowadzą do większej miłości. Przyzwyczajamy się, że Bóg jest z nami. Powszednieje nam. Zmieniać z tego powodu życie? Po co? A właściwie o co chodzi? O to, że nie wystarczy być tylko świadkiem wielkich dzieł Bożych. Podobnie jak nie wystarczy obracać się w kręgu ludzi oddanych Jezusowi. Trzeba jeszcze na serio potraktować Jego wezwanie do nawracania się. Trzeba stale, w każdej dziedzinie życia, czynić swoje myślenie myśleniem zgodnym z Jego myśleniem. Inaczej i my usłyszeć możemy kiedyś: biada...