Paw Masłowskiej

Kto w nim prowadzi? Sama autorka, narzucając starym i młodym swój rytm. Może rapu, a może hip-hopu? Czwórka aktorów skanduje melodyjne frazy, wodząc nas między prozą, a wierszem, hipnotyzując uszy i wciągając w niekończącą się opowieść. Trzeba zaznaczyć - opowieść z życia wziętą. Fascynującą oryginalnym rytmem, który w toku narracji, w sobie tylko charakterystyczny sposób pointuje świat i otaczającą rzeczywistość. Poprzetykanym wulgaryzmami i językiem ulicy, który na co dzień odbija się czkawką, więc tu ma niewielką siłę oddziaływania. 

Bohaterowie przedstawiają historie, a zarazem swój stosunek do nich. Robią to ostro, z ironią, sarkazmem, szydząc i drwiąc. Bo taki jest styl Masłowskiej, która nie cacka się z tym co widzi. Także i my widzowie (aktorzy patrzą na niektórych z nas prowokująco ze sceny) musimy być przygotowani na nieustanny atak. Atakowane są schematy myślenia, życia, wypowiadania się. W sumie - wszystko. To jednak może być niebezpieczne. Bo jeśli napada się na wszystko, to jakby na nic. Niebezpieczeństwo dręczenia świata może skończyć się wypadkiem przy pracy. Zgubieniem odpowiedzi na pytanie do czego zmierza atak?  

O co w tej zręcznej ekwilibrystyce językowej chodzi? Taki wypadek przy pracy zdarza się w „Pawiu królowej”. No bo tak - poznajemy historie Patrycji Pitz i Katrzyny Lep (nazwiska – trzeba przyznać -głośno mówiące). Równolatek autorki, pokolenia, któremu „obiecano wszystko”. Dziewczyn mieszkających i pracujących w Warszawie, chcących zrobić karierę, z której niewiele wychodzi. Brzydkie dziewczyny opowiadają o swoim brzydkim życiu, w które i my zostajemy zanurzeni. I co z tego wynika? Nic.

W tej historii o wywróconej do podszewki rzeczywistości trafiają się piękne, satyryczne fragmenty, jak choćby wątek o piosence finansowanej z pieniędzy Unii Europejskiej.

„Piosenka ta powstała za pieniądze z Unii Europejskiej./Każdy w naszej piosence znajdzie coś dla siebie./Piosenka ta powstała za pieniądze z Unii Europejskiej./ Ma na celu zwiększenie liczby głupców w społeczeństwie”. I tyle. Dla niektórych – aż tyle.

Oglądając „Pawia królowej”, skądinąd świetnie zagranego przez młodych aktorów - Paulinę Puślednik, Małgorzatę Zawadzką, Szymona Czackiego i Wiktora Logę-Skarczewskiego, mamy wrażenie, że jesteśmy o krok od wiedzy, kto kreuje nasze sądy o rzeczywistości. Ale ostatecznie zostajemy zasypani przez katarynkowo skandowane trywialne historie i nie udaje nam się dostąpić żadnego wtajemniczenia.