Czasem narzekać – zawsze dziękować

Wezwanie Pawła z Listu do Tesaloniczan można również przetłumaczyć: „Zawsze dziękujcie Bogu”. Czy jednak akcent zostanie położony na czas czy na okoliczności, sens jest podobny: Paweł wzywa, by w każdym czasie – czyli w każdej okoliczności – być wdzięcznym. Paweł nie wymaga od innych czegoś, czego by sam nie czynił. Dlatego w tym samym liście napisał: „Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich” (1 Tes 1,2), a także „Nieustannie dziękujemy Bogu” (1 Tes 2,13). Musiał bardzo cenić Tesaloniczan, skoro w Drugim Liście pisze dwukrotnie do nich: „Zawsze winniśmy za was Bogu dziękować” (1,3; 2,13). Podobne wezwanie do nieustannej wdzięczności znajdujemy w Liście do Efezjan: „Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa!” (5,20). Słowo „dziękować”, „być wdzięcznym” (eucharisteo) rzadko występowało w literaturze greckiej, a w Biblii pojawia się zasadniczo w Nowym Testamencie. Judyta jeszcze przed zwycięstwem nad Holofernesem przepowiada wdzięczność za wszystko Bogu (por. Jdt 8,25). Machabejczycy dziękują Mu za wyrwanie ze wszystkich niebezpieczeństw (por. 2 Mch 1,11), a Księga Mądrości opisując wyjście z Egiptu, mówi o wdzięczności Izraelitów pomimo zniesionych cierpień (por. Mdr 18,2). Ewangelia konsekwentnie używa słowa „dziękuję” w opisach cudu rozmnożenia chleba (por. Mk 8,6; J 6,11) oraz ustanowienia Eucharystii: „Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał, mówiąc: »To jest Ciało moje, które za was będzie wydane«” (Łk 22,19); „Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: »To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana«” (Mk 14,23-24). Żeby dziękować czasami i za coś, wystarczy być człowiekiem. Być wdzięcznym za wszystko i zawsze potrafi tylko dziecko Boże, człowiek, który w świetle wiary widzi poza horyzont uczuć i rozumu, który nawet w ofierze krzyża widzi dalej niż krzyż.