Ewangelia z komentarzem
Zabity baranek
Zdesperowany, rozdarty, ale wierny danemu słowu Abraham podniósł nóż, gdy nagle usłyszał: Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! (Rdz 22,12)
Gdy „zauważył baranka uwikłanego rogami w zaroślach, złożył go w ofierze zamiast syna”. To czytelna zapowiedź innej ofiary: Syna, Bożego Baranka, który dobrowolnie położy się na ołtarzu.
W pakcie z Najwyższym
Jesteśmy szczęściarzami. Sam Najwyższy, potężny Pan Zastępów, którego Imienia Izrael nie odważa się wypowiadać, zechciał zawrzeć z nami przymierze. Nie złamie go, bo „nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie”. Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią. (Rdz 9,13)
Dotknięty
Księga Kapłańska nie pozostawiała wątpliwości: takiej osoby nie można było dotykać.
Żyła poza obozem, na marginesie, a ludzie, słysząc krzyk: „Nieczysty, nieczysty!”,
uciekali w popłochu. Czy możemy wyobrazić sobie wzruszenie trędowatego,
który usłyszał: Chcę, bądź oczyszczony! (Mk 1,41) i doświadczył na własnej skórze skuteczności Bożego dotyku?
Czego ja chcę?
Trąd to straszna choroba, która wiąże się nie tylko z cierpieniem ciała, z zewnętrznym oszpeceniem, ale także z przymusową społeczną izolacją. W naszych szerokościach geograficznych trąd raczej się nie zdarza, ale temat zaraźliwej choroby, która wymusza dystans społeczny, stał się nam bliski. Aż nazbyt bliski. Jak długo jeszcze będziemy tak żyć, zamaskowani, odizolowani, zerkający podejrzliwie na innych jako na potencjalnych nosicieli wirusa?
Trucizna zgorszenia
Nie bądźcie zgorszeniem ani dla Żydów, ani dla Greków, ani dla Kościoła Bożego – pisze św. Paweł. Zgorszenie stało się jednym z największych utrapień naszego Kościoła. Anna Sasagawa usłyszała od Matki Bożej w Akita: „Kościół będzie pełen miłośników kompromisów, diabeł zaś będzie nakłaniał wielu kapłanów i dusze Bogu poświęcone do porzucenia służby Pańskiej”.
