Odkrywanie Tajemnicy. Antyfony oktawy Bożego Narodzenia nadają kierunek naszej modlitwie

Antyfony są krótkimi, najczęściej biblijnymi wersetami, które towarzyszą liturgii od początków chrześcijaństwa. Są obecne w liturgii godzin, w której wprowadzają do modlitwy psalmami. Znajdujemy je także w każdym formularzu mszalnym, gdzie towarzyszą procesji na wejście i podczas komunii świętej. Obie można śpiewać lub recytować. Starotestamentalne antyfony na wejście, które możemy usłyszeć w oktawie Bożego Narodzenia, wprowadzają w tajemnicę przeżywaną danego dnia, nadają kierunek modlitwie i stanowią klucz interpretacyjny celebracji. Cztery pierwsze antyfony znajdują się w formularzach na uroczystość Narodzenia Pańskiego. Liturgia nawiązuje do starej rzymskiej tradycji, zgodnie z którą w Boże Narodzenie odprawiano trzy Msze św. Do Mszału Pawła VI, opublikowanego po Soborze Watykańskim II, dodano jeszcze Mszę wigilijną. Kolejne cztery antyfony pochodzą z następnych dni oktawy. Pomijamy antyfony z dni od 26 do 28 grudnia, ponieważ są one związane z formularzami o wspominanych wówczas świętych – Szczepanie, Janie i Młodziankach. Antyfona przewidziana w piątym dniu to bezpośredni cytat z Ewangelii Jana: „Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. W siódmym i ósmym dniu oktawy (31 grudnia i 1 stycznia) czytamy te same antyfony, które są wykorzystywane podczas uroczystości Bożego Narodzenia.


Ujrzycie chwałę Boga
Dzisiaj poznacie, że Pan przyjdzie, aby nas zbawić, a rano ujrzycie Jego chwałę.