Naród karmiony przez lata narracją, że aby spotkać Boga musi koniecznie „wyjść z siebie”, opuścić swą strefę komfortu (w wersji skrajnej doszukuje się wówczas zewnętrznych znaków. wypatrując Matki Boskiej na parczewskich drzewach) stąpa po magmie. Dosłownie! Grunt pali się mu pod stopami. Temperatura skał najszybciej rośnie w najpłytszej warstwie skorupy ziemskiej do głębokości ok. 20 kilometrów. To średnio 30 stopni na kilometr. Szacuje się, że na głębokości 15 kilometrów pod powierzchnią ziemi osiąga 450 stopni Celsjusza, a na głębokości 120 kilometrów aż 1200! 

Podobnie jest w nas. W sercu naszej Świątyni płonie ogień Świętego Świętych. „Możesz sobie wyobrazić, że wyruszasz w podróż do swojego wnętrza, coraz głębiej i głębiej. Kiedy dojdziesz do centrum swej duszy, ujrzysz «żywy płomień miłości» (św. Jan od Krzyża). W twoim centrum jest ogień miłości. Nie wystarczy stać z daleka i grzać się w cieple ognia miłości. Masz rzucić się w sam środek ognia. Nie przez pomyłkę weń wpaść i pośpiesznie się zeń wydobywać, kiedy zaczniesz płonąć, ale świadomie wydać siebie, by stać się z nim jedną substancją – podpowiadał o. Wilfried Stinissen, karmelita, które całe swe dorosłe życie związał ze Szwecją - «Ducha nie gaście» – przypominał Paweł Tesaloniczanom. Czy jesteśmy w stanie zgasić Tego, którego żar plonie w naszym wnętrzu? Możemy ten płomień zlekceważyć w takim stopniu, że będziemy żyli tak, jakby był zgaszony. Największymi wrogami Ducha nie są te grzechy, które popełniamy myślą, mową i uczynkiem, ale nasze zaniedbania: nasza letniość, obojętność, duchowa oziębłość, które sprawiają, że żyjemy nieświadomie, jesteśmy rozdarci i rozbici. Naszym wielkim grzechem jest lekceważenie naszego Przewodnika. «Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego» - pisze św. Paweł. Myślę że najbardziej go zasmucamy nie licząc się z Nim”.