Najnowsze Wydania
-
GN 02/2025 Dokument:(9106798,Wody czyste)
-
GN 01/2025 Dokument:(9097155,Blask prawdy)
-
GN 51/2024 Dokument:(9084636,Po drugiej stronie. Bóg i człowiek)
-
GN 50/2024 Dokument:(9076458,Bądź zdrów, lecz nie śpiewaj!)
-
Historia Kościoła 1(7)/2025 Dokument:(9072365,Kościół nie potrzebuje lukrowanej narracji o swojej historii. O liście papieża i nowym numerze „Historii Kościoła”)
Wyszukano wyników: 10680
Jak pierwsza, jak jedyna, jak ostatnia
Msza św. to ta godzina w ciągu dnia, kiedy mam pewność, że jestem najbliżej Chrystusa. Dlatego że On sam tak powiedział. Dzieje się to przez samo sprawowanie liturgii oraz przyjęcie Komunii Świętej. Świadomie mówię, że jestem tego pewien pewnością wiary, a nie że to odczuwam, bo w moim życiu wiary odczucia nie grają głównej roli.
Namaszczenie chorych
To sakrament walki - Człowiek staje wobec choroby i z Bogiem chce ją zwyciężyć. I ten sakrament ma mu w tym dopomóc. W dwóch kierunkach albo na ciele, albo na duszy, albo i tak i tak. Przez pokolenia wytworzył się lęk wobec tego sakramentu: jeżeli przychodzi ksiądz z ostatnim namaszczeniem, to już koniec - "Tylko mi nie wołajcie księdza!". Ale Bóg działa dla życia, nie dla śmierci. Ten sakrament jest dla tych, którzy są chorzy i potrzebują umocnienia: ciała, co może skutkować ozdrowieniem i ducha, co pozwala w spokoju zostawić to życie i odejść.
