Franciszek jest papieżem wyrazistym i jest człowiekiem modlitwy. Zapisze się w historii jako papież wybitny

Dwunasta rocznica wyboru Jorge Bergoglia na papieża upływa w atmosferze niepewności. Kolejne komunikaty na temat stanu zdrowia 88-letniego Franciszka nasuwają pytanie, jakie są plany Boże względem 266. biskupa Rzymu. Krążą spekulacje, jakoby papież rozważał ustąpienie. Kłóci się to jednak z jego własnymi deklaracjami, że posługa papieża jest ad vitam, czyli dożywotnia. Taki jest papież Franciszek – nieszablonowy, zrywający z wieloma „przyjętymi standardami”, a jednak w kwestiach, które uważa za istotne, przywiązany do tradycji.

Tak było od początku. Gdy kilkanaście minut po 20.00, 13 marca 2013 roku, nowo wybrany papież pojawił się w loggii bazyliki św. Piotra, powiedział: „Bracia i siostry, dobry wieczór!”. Jak papież może zaczynać pontyfikat od buona sera? – gorszyli się niektórzy. Po chwili jednak nowy biskup Rzymu skłonił głowę, prosząc wszystkich zebranych o modlitwę za siebie. Czuło się, że nowy pontyfikat będzie obfitował w niespodzianki. Niebawem przejawiło się to m.in. w kontaktach z dziennikarzami. Publiczne wypowiedzi poprzedników były zawsze dokładnie przygotowywane, Franciszek postawił na spontaniczność. Jej kosztem były czasami brak precyzji i wynikające z tego nieporozumienia, ale wydaje się, że papież uwzględnił te koszty, priorytetowo traktując międzyludzkie relacje. Akcentuje naturalność i prostotę, krytykując zarazem styl życia niektórych duchownych. Znaczną część swojego zaangażowania poświęca ewangelicznemu ubóstwu, którym ma odznaczać się Kościół. Papież poparł to własnym przykładem, rezygnując z korzystania z drogich samochodów czy unikając zbędnych elementów stroju papieskiego. Wiele gestów Franciszka jest elementem walki z klerykalizmem. W jego przekonaniu „klerykalizm powoli gasi proroczy ogień, z którym cały Kościół ma dawać świadectwo”. Ojciec Święty uważa, że klerykalizm „traktuje wiernych świeckich jak dzieci i zubaża tożsamość duchownych”.

oceń artykuł