"...czekałem na współczucie, lecz nikt się nie zjawił, i na pocieszycieli, lecz ich nie znalazłem" (Ps 69). Cierpienie samo w sobie ani nie uszlachetnia, ani nie zbawia. Nie jest dobrem. Zbawia tylko Bóg. Ten, który Jest, i który zechciał stać się Człowiekiem. Do krzyża nie przybił się sam, lecz uczynili to tak ukochani przezeń ludzie. I czynią do dziś skazując (innych bądź siebie) na cierpienie i oczekując jego "błogosławionych" owoców. Tymczasem - tak, jak złe drzewo nie wyda dobrego owocu - zło nigdy nie zrodzi dobra. Jak nauczał Jezus: dobry jest tylko Bóg, a my mamy naśladować Jego dobroć, a nie stawiać sobie nawzajem "krzyże zbawienia". Całując krzyż pochylamy się nad cierpieniem Jezusa. Cierpieniem Boga i każdego człowieka. Oby nigdy nie był to - wydający na cierpienie i śmierć - pocałunek Judasza.