Mk 6,30-34 

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.

Zlitował się (…) i zaczął ich nauczać. Mk 6,34

Komunikacja w odpowiedzi na słabą kondycję człowieka. Naturalna, codzienna reakcja w kontaktach międzyludzkich. Tutaj motywowana wewnętrznym, głębokim poruszeniem Jezusa. Inna reakcja niż na przedstawione doświadczenia apostołów. Oni zostają zaproszeni w przestrzeń wyciszenia, pobytu tylko w obecności Boga oraz przyjęcia sercem tego, co przeżyli, i tego, co głosili. Sformułowanie „odpocznijcie” w tekście oryginalnym (gr. anapauo) wskazuje nie tylko na zaniechanie czynności i relaks, ale również na przekierowanie uwagi na Boga. Jezus podpowiada, lecz nie zmienia rzeczywistości: przyjmuje tłumy sam. On jest Bogiem, a tylko Bóg zna cały i właściwy porządek świata.