Układ zamknięty. Do czasu

Dn 13,41

Zgromadzenie dało im wiarę jako starszym ludu i sędziom. Skazano ją na karę śmierci.

Trudno powiedzieć, kto w tej dramatycznej historii jest bardziej zaślepiony: dwaj starcy, którzy chcą wykorzystać seksualnie Zuzannę, a gdy ta broni swojej godności, rzucają na nią fałszywe oskarżenie, czy raczej mieszkańcy Babilonu, którzy dają wiarę ich świadectwu, choć wiedzą, że Zuzanna nie mogłaby popełnić zarzucanego jej czynu. Wiedzieli, kim jest Zuzanna, i wiedzieli, do czego są zdolni owi sędziowie (dopiero Daniel wypomni im później wydawanie niesprawiedliwych wyroków). A jednak najpierw dali im wiarę. Może z głupoty, może przez zwykły mechanizm ulegania nastrojom tłumu, nikt, poza Danielem, nie odważył się poddać w wątpliwość wersji tych, którzy mają władzę. A może przez zwykły koniunkturalizm – wystąpienie przeciwko nim mogłoby sprowadzić kłopoty, wszak władza wydawania wyroków była po ich stronie. 
Nihil novi. Tak działa każdy układ. Siłą każdego układu jest poczucie bezkarności sprawców z jednej, i strach tych, którzy widzą, ale nie reagują, z drugiej strony. Nadzwyczajna interwencja Boga, który przez mądry osąd Daniela ratuje Zuzannę przed śmiercią, uczy nas, że nie ma takiego układu, którego On nie mógłby rozbić. Ale może i w tej nadzwyczajności Bożej interwencji kryje się wyrzut: dlaczego sam rozum i sumienie nie wystarczyły wam, by uratować niewinnego? Dlaczego musiało dojść do nadzwyczajnej interwencji, podczas gdy macie narzędzia – rozum i wolną wolę – by rozbijać układy, które niszczą dobre imię i życie sprawiedliwych?
 

oceń artykuł