Potrzebujemy znaków

Wj 32, 7-14

Izraelu, oto twój bóg, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej Wj 32, 8

Niewierny Tomasz – mawiamy przedstawiając go często jako „czarną owcę”. Wyobrażam sobie, jak zareagowałbym, gdyby rozentuzjazmowani przyjaciele ze wspólnoty przekonywali mnie, że wczoraj do „salki na górze” na katowickim Józefowcu przyszła osoba, która zmarła dzień wcześniej. I w dodatku - gorąco zapewniali – pojawiła się pomimo tego, że drzwi były solidne zabarykadowane „z obawy przed Żydami”. A przecież właśnie w takiej sytuacji znalazł się Tomasz. Nie był „bardziej wątpiącym” od pozostałej ekipy z Wieczernik. Po prostu nie było go w chwili, gdy Zmartwychwstały przyszedł do uczniów. Nie widział tego. 

W podobnej sytuacji znalazł się lud Izraela. Mojżesz miał niebywały przywilej – Bóg rozmawiał z nim „jak się rozmawia z przyjacielem”. Izraelici byli w trudniejszej sytuacji - stali u stóp góry, do której nie mogli się nawet zbliżyć, gdyż „groziło to śmiercią lub trwałym kalectwem”. To dlatego sporządzili cielca mówiąc: „Izraelu, oto twój bóg, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej”». Chcieli Boga na dotyk, na wyciągnięcie ręki. 

Potrzebujemy znaków. Przed laty dotknęła mnie opowieść historyka i kulturoznawcy dr Jacka Kurka: „Mój proboszcz opowiadał mi o tym, jak oficerowie jeździli co roku z Warszawy do Chorzowa na uroczystość św. Floriana. Taka już była tradycja. Jechali, wesoło sobie rozprawiając, i nagle ocknęli się w Bytomiu. Co się stało? Dlaczego przespali Chorzów? Okazało się, że przed rokiem skręcali za czterema wielkimi kominami. Mieli to zakodowane: za tą harfą kominów na światłach w lewo. Nikt im nie powiedział, że kominy zburzono… Gdy wyeliminujemy znaki, stracimy orientację. Gdy usuniemy punkty odniesienia, nasz wewnętrzny GPS zacznie wariować i pogubimy się”.