Co za dużo, to niezdrowo. O roli umiaru i ascezy w przebodźcowanym świecie

Marcin Jakimowicz: Jaki jest najlepszy zespół świata i dlaczego właśnie Pink Floyd?

o. Przemysław Ciesielski OP: Podoba mi się to pytanie! (śmiech) Jest ich więcej, bo i Floydzi, i Led Zeppelin, i Deep Purple, i Jethro Tull, i Queen, i Genesis, i Emerson…

Wystarczy! Pamiętam, jak kupiłem przed laty polską, trzeszczącą reedycję The Dark Side of the Moon. Cieszyłem tym krążkiem, jego okładką. Dziś młodzi przynoszą na pendrivie całą dyskografię Floydów – tysiące wersji: oryginalne, bootlegi, koncerty. Człowiek nie jest w stanie skupić się na płycie, nie mówiąc już o piosence. Co za dużo, to niezdrowo?

Oj tak! Doskonale pamiętam swą pierwszą płytę. Tata przywiózł mi z delegacji z Zachodu krążek Queen I. Niewiele osób w Poznaniu miało taki album. Był rok 1977, a ja miałem płytę Queen! Coś cudownego… Z rodzicami udało nam się wyjechać w 1980 roku na parę dni do Wiednia. Marzyłem o tym, by wejść do sklepu muzycznego. Kupiłem Wish You Were Here Floydów. Wróciłem do domu, położyłem ją z namaszczeniem na gramofon, ale okazało się, że jest jakaś pofalowana. W samochodzie, by nic się jej nie stało, położyłem ją na wierzchu, ale słońce przygrzało i ją pofałdowało. Jak bardzo cierpiałem! (śmiech) Wiem, o czym mówisz: skupialiśmy się na jednej jedynej rzeczywistości. Miałem w głowie wgrane wszystkie utwory po kolei. Kończył się jeden, zaczynał kolejny. Gdy puszczali mi składanki, nic mi się nie zgadzało. Tym bardziej że często nagrywano concept – albumy, które były spójną całością.