Po prośbie

1 P 5,1-4

Paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem. (1 P 5,2)

„Paście stado Boże” – w prośbie Piotra wybrzmiewa jeszcze echo słów, jakie usłyszał od Jezusa („Paś owce moje!” – J 21,17). Pierwszy papież zaznacza, że paść znaczy strzec, a konkretnie strzec z oddaniem. Najkrótsza definicja „oddania”: Nie ja. Inna: Najgłębsza więź. Słowa wagi ciężkiej. Mierzyli się z nimi następcy pierwszych uczniów i ich następcy… I kolejni przez ostatnie dwa tysiące lat. Ci, którzy liczyli na tylko własne siły, mimo licznych talentów i dobrych chęci, prędzej czy później nie zdawali testu wiarygodności. Pasterze zapatrzeni w Jezusa przeciwnie, mimo że paśli w poczuciu bezradności, okazywali się godni zaufania, to znaczy nie rozbijali, ale jednoczyli stado.

„Proszę” – to słowo z dzisiejszego listu (świętego Piotra Apostoła do nas) brzmi szczególnie przejmująco. Zawiera nadzieję na odnowę (pasterzy i stada), na Kościół zawsze młody, czyli ten z wypowiedzi G. K. Chestertona: „Jesteśmy chrześcijanami i katolikami nie dlatego, że czcimy klucz, ale dlatego, że przeszliśmy przez drzwi i poczuliśmy wiatr, który dmie w trąby zwycięstwa nad krainą żyjących”.