Serce i rozum

Hbr 8,6-13

„Dam prawo moje w ich myśli, a na sercach ich wypiszę je”. (Hbr 8,10)

Fascynująca jest rola prawa w życiu człowieka. Tego prawa, które reguluje jego życie jako jednostki w społeczeństwie. Od wieków ludzie zastanawiają się, czy istnieje prawo idealne, takie, które zaspokoi wszystkie potrzeby, przewidzi wszystkie okoliczności, udzieli odpowiedzi na wszystkie pytania. Nie zanosi się na to i większość już o tym wie: poszukiwania „idealnego wieku” i „idealnego państwa” muszą zakończyć się niepowodzeniem. Bo ludzie idealni nie istnieją. 

A jednak jest takie prawo, które można by nazwać idealnym, tyle, że jego dawcą, prawo – dawcą, jest Pan Bóg. W tym dzisiejszym czytaniu z Listu do Hebrajczyków, a właściwie cytatem z proroka Jeremiasza zapewnia On, że prawo „da w myśli” i „wypisze je na sercach” (w źródłowym tekście Jeremiasza: „w głębi ich jestestwa”). To jest bardzo ważne. Żeby faktycznie żyć wolą Bożą trzeba zrozumieć, że ani sam rozum, ani samo serce nie są wystarczające. Potrzebny jest człowiek jako całość. I to taki, który rozumie, że potrzebuje Boga i Jego prawa. Żeby w ogóle żyć... 

Bracia: Teraz arcykapłan nasz otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach. Gdyby bowiem owo pierwsze było bez nagany, to nie szukano by miejsca na drugie przymierze. Albowiem ganiąc ich, zapowiada: „Oto nadchodzą dni, mówi Pan, a zawrę z domem Izraela i z domem Judy przymierze nowe. Nie takie jednak przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami, w dniu, gdym ich wziął za rękę, by wyprowadzić ich z ziemi egipskiej. Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, przeto i Ja przestałem dbać o nich, mówi Pan. Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela w owych dniach, mówi Pan: Dam prawo moje w ich myśli, a na sercach ich wypiszę je, i będę im Bogiem, a oni będą Mi ludem. I nikt nie będzie uczył swojego rodaka ani nikt swego brata, mówiąc: "Poznaj Pana"! Bo wszyscy Mnie poznają, od małego aż do wielkiego. Ponieważ ulituję się nad ich nieprawością i nie wspomnę więcej na ich grzechy”. Ponieważ zaś mówi o nowym, pierwsze uznał za przestarzałe; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zniszczenia.