Czy Kościół boi się cudów?

Jak pięknie by było, gdyby cień przechodzącego proboszcza uzdrawiał leżącego u wrót kościoła parafianina. Na przykład chromego od urodzenia, którego inni parafianie przynosiliby codziennie, aby „wchodzących do świątyni prosił o jałmużnę” (Dz 3,1). Albo inny scenariusz: ależ by było wspaniale, gdyby każda pielgrzymka do Rzymu zwieńczona audiencją u papieża kończyła się grupowym powstaniem z wózków wszystkich niepełnosprawnych chwilę po dotknięciu jego ręki! Wtedy być może Kościół nie cierpiałby na masowy odpływ zblazowanych mieszkańców Starego Kontynentu bądź przynajmniej na ataki ze strony spadkobierców rewolucji. Rozmaitych rewolucji, nie tylko francuskiej, sowieckiej czy technologicznej. Tylko... czy na pewno o to chodziło Jezusowi, który założył ten Kościół? I czy o to chodziło apostołom?