Pokora smakuje

Hbr 5, 1-10

„został wysłuchany dzięki swej uległości…” (Hbr 5,7)

Tako rzecze Atanazy, metropolita Limassol: „Jeśli ktoś zasmakuje, jak wielką wolność daje odrzucenie własnej woli i nieoczekiwanie niczego od innych, lecz doskonalenie się w dobrowolnym samopoświęceniu dla ich dobra, wtedy rzeczywiście będzie chętny do poświęcenia się i odrzucenia własnej woli”. 

Trudna jest ta mowa. Bo konia z rzędem temu, kto spontanicznie, ze smakiem – idąc za Atanazym – odrzuca na co dzień własną wolę. Nie bez powodu św. Jan Klimak pisał: „Wysłuchałem tego wszystkiego i zbadałem z wielką rozwagą, ale ze wszystkiego, co usłyszałem, nie mogłem zrozumieć istoty błogosławionej pokory”. Dalej jednak dopowiadał: „I doszedłem do następującej interpretacji: pokorna mądrość jest bezimienną łaską duszy, to łaska". 

A nasz Atanazy, rozwija tę myśl: „Święty Jan z góry Synaj wyjaśnia, że kiedy zaczną w nas kwitnąć kiście tego świętego krzewu winnego, czyli pierwsze owoce pokory, poczujemy się znużeni wszelką ludzką sławą i pochwałami, i znienawidzimy je. Jednocześnie odpędzimy od siebie gniew i wściekłość”. I już od siebie dodaje: „Dla pokornego człowieka nie istnieje niebezpieczeństwo, że szatan, poprzez próżność i samolubstwo, ukradnie to, co gromadzi on w sobie, ponieważ już uwierzył, że nic nie posiada. Ten, kto wierzy, że nic nie posiada, ma w sobie Chrystusa”. 
Tak rozumiana pokora pozwala przyjąć i wypełnić swoje powołanie. Dziś autor Listu do Hebrajczyków pisze o arcykapłanach, „spomiędzy ludzi branych”, „a nikt sam sobie nie bierze tej godności”, „podobnie i sam Chrystus nie sam siebie okrył sławą”, „został wysłuchany dzięki swej uległości”. 

Skosztujcie i zobaczcie…