Mniej mnie

Wczoraj rzuciło mi się to w oczy, więc zrobiłem eksperyment. Z pierwszych wersów słynnego Psalmu 51, śpiewanego przez Dawida po uświadomieniu sobie grzechu z Batszebą („Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości”) wypisałem zaimki.

„Mnie, mojej, mnie, mojego, moją, mój, przede mną”. Zaraz, zaraz…. Czyż nie jest to kwintesencja mojej biedy? Nadmierne skupienie się na sobie, rozdrapywanie ran, powtarzanie gombrowiczowskiej mantry: „Poniedziałek – ja, wtorek – ja, środa – ja, czwartek….”. Ja – kimowicz.

A ponieważ „grzech MÓJ jest zawsze PRZEDE MNĄ”, nie dostrzegam niczego poza nim i boleśnie doświadczam prawdziwości słów Baal Szem Towa: „Świat jest pełen świateł i tajemnic, a człowiek zasłania się przed nimi swoją małą dłonią”.

Dziś wigilia narodzin Tego, który dobrowolnie ogołocił się z chwały, by pokornie stanąć na końcu kolejki i ostatecznie na Golgocie, jak pisał Benedykt XVI, „zwrócić się przeciwko samemu sobie”. Pan Niebiosów przychodzi obnażony. Nieskończony ma granice.

Słowa są bezradne wobec tajemnicy Wcielenia Boga, który „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi”. Nie zostawił dla Siebie niczego. Rozdał się ludziom. Boże Narodzenie to opowieść o Bogu który zapomniał o Sobie. I który chce spędzać z nami czas. „Którego dnia Bóg stworzył człowieka?” – spytał mnie przed laty Andrzej Sionek „Szóstego”. „A co robił dnia następnego?”. „Odpoczął”. „Właśnie! Bóg stworzył człowieka po to, by miał z kim odpocząć”.