Znaki, o które prosimy

Iz 7,10-14

Proś dla siebie o znak... (Iz 7,11)

Trudno jest sobie wyobrazić małe dziecko, jak przemawia do mamy: „Ależ nie, matko, nie podawaj mi tego cukierka, ani nie podnoś pluszowego misia, który upadł, ani nie wymieniaj pieluchy, aby cię to wszystko nie zaangażowało ponad siły!”. Małe dziecko albo zaczyna płakać, albo przynajmniej pokazywać palcem. I bardzo, ale to bardzo chce pomocy mamy. To nie jest ten etap, na którym widzi się jej osobiste potrzeby i problemy. 

Pan Bóg chce nas takimi właśnie: dziecięcymi. I niejeden raz o tym mówił. Kiedy Achaz dumnie unosi głowę wobec proroka i z całą pewnością swej racji decyduje nie prosić Boga o znak, niekoniecznie spełnia Jego wolę. Bo to Bóg wie najlepiej jakich darów i jakiego wsparcia potrzebuje nasza wiara. Czasem warto poprosić Go o znak. Co nie znaczy, że warto „wystawiać Go na próbę”, czegokolwiek każdy z nas mówiąc to nie miałby na myśli.