Oto idę

1. Autor Listu do Hebrajczyków posługuje się ciekawym literackim zabiegiem, którego celem jest ukazanie sensu Wcielenia. Autor wkłada w usta Jezusa, Syna Bożego, słowa z Psalmu 40: „Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę…”. Ten cytat zawiera następującą myśl: Bogu milsze niż ofiary składane w świątyni w ramach żydowskiego kultu jest posłuszeństwo człowieka, czyli ofiara składana w sercu wierzącego. Treścią tej ofiary jest postawa wewnętrzna. Polega ona na tym, że człowiek mówi Bogu swoje TAK i w ten sposób składa swój los w Jego ręce, ofiaruje Mu swoje życie. Takie pełne zaufanie Bogu ma swój koszt, czyli wiąże się często z cierpieniem. Święty Paweł nadaje cytatowi z Psalmu sens mesjański. Jezus jest tym, który w swoim ludzkim ciele, w swoim człowieczeństwie, wypełnił wolę Ojca w sposób pełny, doskonały. Sednem ofiary Jezusa jest posłuszeństwo Ojcu, wypełnienie Jego woli. Dotyczy to całego życia Jezusa, ale najpełniej objawiło się w zgodzie na krzyż.

2. „Oto idę…” – mówi Boży Syn u początku Wcielenia Ojcu. Oczywiście chodzi tutaj nie o jakąś rozmowę z Ojcem, ale o postawę Jezusa: „Jeśli tego chcesz, to idę, Ojcze”. Jezus przychodzi na ziemię jako żywa miłość. Idzie, aby wypełnić zadanie, a mianowicie przyprowadzić ludzi do Ojca. Idzie, by pokazać nam, jak można kochać Boga. W Jezusie odnajdujemy wzór posłuszeństwa opartego nie tyle na wypełnianiu prawa, ile na miłości. Na miłości, która nie dyskutuje, nie kwestionuje, tylko czyni wszystko wedle woli Ojca. Wola Ojca i wola Syna są w pełni zgodne. „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” – powie Jezus w Ewangelii Jana (4,34). Słowa „Oto idę…” korespondują ze słowami Jezusa wypowiedzianymi do nas: „Ja jestem drogą”.

3. Postawa Maryi zgadza się z tym Jezusowym „Oto idę”. Matka Jezusa mówi podobnie w chwili zwiastowania: „Oto Ja, służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa”. Ciało Maryi staje się domem Jezusa. Jej życie będzie odtąd wydane na służbę tajemnicy Wcielenia.

4. Słowa „oto idę” możemy odnieść także do siebie. Mamy naśladować postawę Jezusa i Maryi. Nasze życie powinno być zgodne z Bożą wolą. Jezus uświęcił nasz ludzki los, nadał sens wszystkim ludzkim sprawom. Nic, co ludzkie, nie było Mu obce. To, co cielesne, ma nas prowadzić do tego, co duchowe. Chrześcijaństwo nie jest religią oderwaną od ziemi, od ciała. Chrześcijaństwo jest uświęcaniem ziemi i ciała. Jest głoszeniem zbawienia, które dokonało się w ciele Chrystusa. Mamy dawać Bogu żywą ofiarę z siebie razem z Chrystusem. Nasze człowieczeństwo jest ołtarzem ofiarnym. Każdy ból, każda radość, pot, krew, łzy, praca, choroba, lęki, śmierć… Wszystko, co ludzkie, z wyjątkiem grzechu, ma być ofiarowane Ojcu. Każdego dnia, wstając rano do obowiązków, mogę powiedzieć: „Boże, oto idę, aby pełnić Twoją wolę, aby służyć Tobie jak Twój Syn”. Wtedy moje życie staje się domem Boga.