Nieudane końce świata. Wołanie Maranatha to nie histeria, lecz wyraz tęsknoty

Wątpliwe, żeby jakikolwiek chrześcijanin czasów apostolskich wyobrażał sobie świat XXI wieku. Pierwsi wyznawcy Chrystusa na ogół spodziewali się, że koniec świata nadejdzie w niedalekiej przyszłości. „Zaiste, przyjdę niebawem” – mówi Jezus w ostatnich słowach Apokalipsy. Chrześcijanie mają czuwać, bo „Dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy” (1 Tes 5,2).

W Ewangelii Zbawiciel zapowiada upadek świątyni. Mówi też o ucisku, prześladowaniach, fałszywych prorokach, o dniach, w których „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku”. Uczniowie słyszą, że „gwiazdy będą padać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte”. Wtedy przyjdzie Syn Człowieczy. Przepowiednie końca świata mieszają się tu z zapowiedziami zburzenia Jerozolimy w roku 70 i czasami trudno je od siebie odróżnić. Stąd Jezusowe zapewnienie, iż „nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie” (Mk 13,30), mogło zostać zrozumiane jako odnoszące się do końca czasów – i bywało tak interpretowane. Tymczasem dwa zdania dalej padają słowa, które każą nabrać dystansu do takich prognoz: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec” (Mk 13,32).