Żyj jak Król

1. Ten fragment pochodzi z prologu Apokalipsy. Święty Jan zaczyna swoją księgę od doksologii, czyli oddania chwały Jezusowi – zmartwychwstałemu Panu, który nadchodzi, aby dopełnić dzieła zbawienia. Czytamy te słowa w liturgicznym kontekście uroczystości Chrystusa Króla. Zamysł autorów lekcjonarza jest więc zapewne taki, abyśmy wsłuchali się w „apokaliptyczne imiona” czy tytuły Jezusa, które wyrażają Jego zwycięstwo, Jego panowanie. Jezus jest „Świadkiem Wiernym, Pierworodnym wśród umarłych i Władcą królów ziemi”. To jakby rysy portretu uwielbionego Syna Bożego, który zasiada na tronie Boga. Jest świadkiem (męczennikiem) wiernym aż po krzyż. Jest „pierworodnym” spośród umarłych, bo pierwszy zmartwychwstał. Jest Królem królów, bo Jego władza przewyższa wszelką ludzką władzę.

2. „Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów, i uczynił nas królestwem – kapłanami dla Boga i Ojca swojego”. Chrystus jako potężny Król jednocześnie nas miłuje. Połączenie potęgi władzy z potęgą oblubieńczej miłości – to jest zaiste Boska tajemnica. Przez swoje oddanie z miłości na krzyżu Jezus ostatecznie pokonał grzech. Z krzyża Jezusa narodziła się wspólnota Kościoła, zaczątek królestwa Bożego. Przez chrzest staliśmy się poddanymi Króla, a zarazem kapłanami Boga. Dzięki Jezusowi możemy być adoratorami Boga, możemy składać Bogu ofiarę ze swojego życia, ze swoich cierpień i radości. Mamy oddawać Mu chwałę. Ta cześć oddawana Królowi wieków to jest znak rozpoznawczy chrześcijan. Dziś sporo się mówi w Kościele o powszechnym kapłaństwie ochrzczonych. Często jednak jest ono błędnie kojarzone z dostępem do władzy w Kościele. Realizacja powszechnego kapłaństwa nie polega na zastępowaniu wyświęconych kapłanów, ale na ofiarowaniu swego życia w świecie na chwałę Bożą.

3. „Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebili. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi”. To już zapowiedź paruzji, czyli powtórnego przyjścia Jezusa. To nawiązanie do proroctwa z Księgi Zachariasza: „Będą patrzeć na tego, którego przebili. Będą nad nim rozpaczać, jak się rozpacza nad jedynakiem, i będą gorzko płakać nad nim, jak gorzko płaczą nad pierworodnym” (12,10). Jezus powróci jako zraniony Pasterz. Zmartwychwstały, chwalebny, ale wciąż „przebity” naszymi grzechami. Sąd ostateczny odsłoni całą prawdę o naszym grzechu. Zobaczymy,jak bardzo zraniliśmy miłość Boga, i zapłaczemy nad sobą. Będzie to– ufamy – płacz oczyszczający nasze serca. Wreszcie pokochamy Boga tak, jak na to zasługuje.

4. „Ja jestem Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, Który jest, Który był i Który przychodzi, Wszechmogący”. Chrystus przyjdzie jako Pan czasu. Z Niego jest wszystko i ku Niemu zmierza. Początek i Koniec. Czyli pełnia. Wniosek dla naszego życia: oddajmy Bogu naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. On był ze mną, jest i będzie. Nie muszę się bać. Poddając wszystko w moim życiu Jego panowaniu, odnajduję swoje miejsce na ziemi i w historii. Żyję jak Król.