Skąd się wzięła śmierć, którą Jezus musiał zwyciężyć? Rozmowa z ks. Andrzejem Muszalą

Barbara Gruszka-Zych: Poświęcił Ksiądz śmierci książkę, a – jak pisał Czesław Miłosz – nie jest to temat odpowiedni „ani do ody, ani do elegii”.

ks. Andrzej Muszala: Owszem, choć – co jest dla mnie największą radością – już kilku jej czytelników zwierzyło mi się, że po lekturze przestali bać się śmierci. Pragnąłem poruszyć ten temat, ponieważ przez lata w Kościele traktowaliśmy śmierć instrumentalnie – jako ostatni „straszak” na ludzi: „Uważaj, żyj dobrze, zgodnie z przykazaniami, bo po drugiej stronie czeka cię sąd”. Jeszcze na początku ubiegłego wieku zdarzało się, że ludzie mdleli, a nawet umierali podczas rekolekcji, przerażeni wizją piekła, którą roztaczał przed nimi kaznodzieja. Takie podejście do śmierci uważam za uwłaczające. Śmierć ma wartość sama w sobie i nie jest tylko kresem życia.

Każdy z nas nieustannie w pewien sposób dotyka kresu życia, bo codziennie nasze ciało po trochu umiera.

W każdej minucie ginie kilkadziesiąt tysięcy komórek naszego ciała. Można rzec, że jest w nim zakodowane prawo umierania. Już w łonie matki zaczyna się proces starzenia i umierania pewnych komórek dziecka. Na przykład wykształcenie rogówki oka następuje w ósmym miesiącu życia prenatalnego, czyli zanim dziecko się urodzi. Jezus mówił: „Popatrzcie na lilie, na ptaki”. Można by powiedzieć: „Popatrzcie na wasze ciało i uczcie się, jak ma funkcjonować wasz duch – winniście stale umierać”.