Nie wyliczać łaski

Ga 3,7-14

Ci, którzy żyją dzięki wierze, mają uczestnictwo w błogosławieństwie wraz z Abrahamem, który dał posłuch wierze. (Ga 3, 9)

Imię Abrahama powtarza się w tym krótkim fragmencie Listu do Galatów parę razy. Tak samo jak dwa słowa: wiara i prawo. Zdają się wykluczać, czyż nie? Przynajmniej nam – tak bardzo zakorzenionym w zerojedynkowym poszukiwaniu warunków zasługiwania na łaskę. Warto się zatrzymać nad tym refrenem i wspomnieć noc, w którą Patriarcha przygotowywał się – zgodnie z podjętą decyzją – na ofiarowanie nazajutrz swojego jedynego syna Izaaka. Ciemna noc wiary i bólu zazwyczaj kończy się porankiem zwycięstwa, świtem radości i światła. A doświadczenie ziemskiego ojca, nazywanego ojcem wiary, stało się zapowiedzią szaleństwa miłości Ojca niebieskiego, który nie oszczędził własnego Syna dla nas. To dlatego w Abrahamie błogosławione są wszystkie narody, wszystkie, to znaczy każdy bez wyjątku.  Warto o tym pamiętać zwłaszcza w chwilach, gdy dopada nas pokusa wyliczania sobie i innym, na ile kto zasłużył na Bożą łaskę i zmiłowanie.