Między utopią niezamąconego spokoju a neurotycznym przeżywaniem rzeczywistości

Łk 10, 13-16

Jezus powiedział:
«Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły, siedząc w worze i popiele. Toteż Tyrowi i Sydonowi lżej będzie na sądzie niżeli wam.

A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz!

Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który mnie posłał».

Gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno by się nawróciły… Łk 10,13

Gdybyśmy tak potrafili uczyć się na błędach innych, ilu kłopotów i trudności moglibyśmy uniknąć! Niestety, nawet ze swoich nie potrafimy wyciągać wniosków na przyszłość. Mamy w sobie jakiś dziwny mechanizm, że o ile czyjeś świadectwo i sukces działają na nas inspirująco i motywująco, o tyle porażki czasem uruchamiają reakcję, którą można podsumować: mnie się to nie przydarzy. „Biada” z dzisiejszej Ewangelii to ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem. Jezus woła do miast: „Uważajcie! Doprowadzicie do tragedii!”. Między życiem w utopii niczym niezamąconego spokoju a neurotycznym przeżywaniem rzeczywistości jest jeszcze chrześcijański realizm, który zaprasza do czujności i ufności.