„Gdzie powstają relacje, tam są młodzi”. Życie na Festiwalu Życia

Młodzi są wszędzie. Siedzą na molo, z nogami opuszczonymi nad taflą wody. Leżą na trawie, wystawiając twarze do słońca. Chronią się przed upałem w cieniu iglastego lasku. Opierają się o drzewa albo bujają na hamakach. Grają w piłkę pod olbrzymim namiotem, rozstawionym przed sceną. Jedzą makaron, siedząc u wejść do namiotów na kompletnie zastawionym nimi polu. Z uwagą słuchają prelegentów na tematycznych warsztatach w różnych częściach rozległego ośrodka. Klęczą przed Najświętszym Sakramentem w kaplicy adoracji. 

Obserwuję ich dłuższy czas i czuję, że coś w tym obrazku jest nie tak. Jest jakby niepełny. Brakuje drobnego elementu, który jednak zmienia wiele. Dopiero po godzinie dociera do mnie: nie mają telefonów. Owszem, tu i ówdzie widzę nastolatków z komórkami czy słuchawkami na uszach, ale to pojedyncze osoby. Większość po prostu jest – rozmawia, śmieje się, odpoczywa, patrzy na jezioro, nie zasłaniając twarzy wszystkomającym smartfonem. 

Nie, na Festiwalu Życia nie ma zakazu korzystania z telefonów. Owszem, w byciu offline pomaga technika: przy 1600 osobach, z których większość nocuje w namiotach, nie da się zapewnić każdemu możliwości ciągłego ładowania telefonów. Baterię trzeba więc oszczędzać, telefonu używać do kontaktu z bliskimi. Ale to nie wszystko.