„Ja, Kapitan”. Reżyser Matteo Garrone poszedł ciekawszą drogą niż Agnieszka Holland w „Zielonej Granicy”

Matteo Garrone filmem „Ja, Kapitan” zdobył weneckiego Srebrnego Lwa za reżyserię. Grający główną rolę Seydou Sarr wygrał zaś na festiwalu w Wenecji nagrodę im. Marcella Mastroianniego dla najlepszego młodego aktora. Kilka dni później obaj spotkali się na prywatnej audiencji z papieżem Franciszkiem. Byli na niej obecni również Moustapha Fall, grający drugą najważniejszą rolę, oraz Mamadou Kouassi, którego losy zainspirowały twórców filmu.

W zeszłym roku w liście do arcybiskupa Alessandra Damiana z Agrigento, do którego archidiecezji należy Lampedusa, gdzie przybijają nieustannie kolejne łodzie z imigrantami, Franciszek napisał: "Śmierć niewinnych, głównie dzieci, w poszukiwaniu egzystencji spokojniejszej, dalekiej od wojen i przemocy, jest bolesnym i ogłuszającym wołaniem, które nie może pozostawić nas obojętnymi. To hańba dla społeczeństwa, które nie umie już płakać i współczuć innym". Matteo Garrone nakręcił film, który mógłby być ekranizacją słów papieża. Jego film ma wywołać łzy i krzyk, ale bez politycznego zadęcia. Garrone stworzył film, jakiego przez publicystyczny temperament nie potrafiła nakręcić Agnieszka Holland, chociaż w jej „Zielonej Granicy” są elementy równie mocne i przejmujące jak w filmie włoskiego reżysera. Nie przez przypadek to on zdobył w Wenecji ważniejsze wyróżnienia niż wybitna polska reżyserka. Uważam też, że głównie przez „Ja, Kapitan” film Holland nie miałby szans w oscarowej stawce, nawet gdyby został do walki o Oscary zgłoszony. Dwie produkcje o tej samej tematyce w jednej kategorii by się nie zmieściły, a Garrone nakręcił obraz wybitny.