Nierozdzielni

Ez 17, 22-24

Ja jestem Pan, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa (Ez 17,24)

Najwyższą radością Boga jest być naszą wielkością. „Wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, z najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze” (Ez 17,22). Bóg zapuszcza korzenie splatając je z korzeniami góry. Szczyt Jego potęgi z radością zstępuje na wzniesienie ludzkiej tęsknoty. Stąd wzbija się wysoko, tworząc jedność mistycznego krajobrazu - On w nas, a my w Nim. Bóg pragnie urosnąć w nas, uznając, że jesteśmy wymarzonym miejscem dla objawienia Jego pełni. On jest drzewem, które obejmuje majestat góry - aby podkreślić jej piękno. Nigdy człowiek nie jest tak zachwycająco wielki, jak wówczas, gdy w pokorze odnajduje swoją pełnię w Stwórcy. Drzewo - Bóg i góra - człowiek - tworzą rozkoszny i życiodajny mikroklimat. Sprzyja on wszelkiej witalności i bezpieczeństwu rozwoju. „Wszelkie ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu jego gałęzi". (Ez 17, 23). Gdy żyjemy naszą jednością z Nim - nierozdzielni - stajemy się zaproszeniem dla innych, by znaleźli przy nas schronienie pełne pokoju i rozwinęli skrzydła.